متن زیر از سوی یکی از هنرجویان شریف و قدرشناس(دکتر امامی بزرگوار)، امروز(11 اردیبهشت1403) در جمع دیگر هنرجویان، با اهدای گل و گلدانی سبز در فضایی صمیمانه خوانده شد:هو العالمچون اراده بر آمدن ما شد، معبود، آن چشمه ی زلال مهر و علم، ما را در صحنۀ آفرینش بی
معلم رها نکرد که می دانست وصال ما به خودش در گرو علم و دانایی است، پس انبیا را مأمور درخشش ضمیرمان ساخت تا راه را از چاه بشناسیم.امروز نیز معلمان بِخرد و مقرَّب، چونان میسوزند تا نور هدایت گردند.روزها را به عشق روز میثاق طی میکردیم تا در زمان مُقرّر به کانون نور برسیم. دوری راه را، نرمی بال ملائک در زیر پایمان، سهل و آسان مینمود، با یاران یکدل میآمدیم و معلم با صفایش روح و قلبمان را صفا میداد، کلامش عطر گل و ریحان داشت و نسیمی بود تا جانمان را حیاتی تازه دهد، بیرنگی جلوهگر بود و نکات درسی از زبان و کتابش شویندۀ همۀ غمهای مُضرّ عالم، آنجا که بودیم با اتصال به عماد بیستون الهی چقدر قوی میشدیم، دنیا در مشتمان جای میگرفت و سبکبال در آسمان معنویت سیر میکردیم و چقدر زود آن عوالم شیرین گذشت، نکند کوتاهی ما عامل سلب آن لحظههای ناب بود؟ و شاید محبوب، ما را داشت آمادۀ امتحانات سخت خویش میکرد اما بدانید خاطرات شیرین آن زمان در روح و جانمان حک شده است و ما برای لحظه لحظۀ آن شاکریم.امروز از معلم و استاد زلال و پاک خود که با تکیه به روح بلند آسمانیاش، خالصانه از جام علم خود، ما را جرعه جرعه سیراب میکرد تا مجهز و استوارتر طی طریق کنیم تا ابد سپاسگزاریم.حمد وسپاس خدای را که ما را آفرید و سپس ما را با وجود انبیا، شهدا، صلحا، صدیقین و معلمان و اساتید دنباله رو ایشان، از شرّ مسیرهای سیاه دور ساخت.دعای ما برای شما استاد محترم ضمن مجمع ستايشگران حریم ولايت ...
ادامه مطلبما را در سایت مجمع ستايشگران حریم ولايت دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : amoozeshmaddahia بازدید : 4 تاريخ : پنجشنبه 20 ارديبهشت 1403 ساعت: 16:14