متعلق و منتسب به خوبان باشیم

اینکه با چه اعتقادی زندگی می‌کنیم و چگونه عمر را می‌گذرانیم و سر به چه راهی گذاشته‌ایم فرق دارد. یک انسانِ بی‌تفاوت باشیم یا معمولی یا اخلاق مدار یا متدین یا مذهبی یا مداح اهل‌البیت(علیهم السلام) یا روحانی و...به هر حال آیا باید تلاش کنیم تا در مدارج بالاتر و بهتری نسبت به آنچه حق تعالی می‌پسندد قرار گیریم؟ این مسلم است که بله، زیرا ما در مسیر قرب الی الله راه می‌پوئیم و بی‌هدف نیستیم و باید در این راه از یکدیگر سبقت و پیشی بگیریم. کدام یک از موارد بالا، ما را نسبت به راه درست، محکم‌تر می‌سازد و در درجۀ بالاتری قرار می‌دهد؟

      سیدجمال الدین اسدآبادی گفته است:«در غرب مسلمان دیدم اسلام ندیدم، اما در جوامع اسلامی اسلام دیدم اما مسلمان ندیدم» این گفته شاید به این معنی باشد که یک  فرد غربی که بدون پذیرفتن دین کارهایی را که دین اسلام دستور داده مثل:راستگویی، خوشرویی، رعایت امانت و... را رعایت می‌‌نماید ولی به اسلام هم نگرویده است از عیار بالاتری برخوردار است نسبت به فرد شرقی که خود را مسلمان می‌نامد و رفتارهای ضعیفی در مسیر دین انجام می‌دهد؛ این سخن نشان می‌دهد و می‌خواهد بگوید که فرقی ندارد شما دین داشته باشید یا نه و فقط باید آدم خوبی باشید؛ در حالیکه این مطلب بسیار اشتباه است؛ زیرا کسی که هرچند در زندگی، انسان خوبی باشد، تا وقتی‌ که دین اسلام را نپذیرد و تسلیم دین خدا نشود و ایمان نیاورد اجر و پاداش نمی‌یابد[1]، تا جائیکه حتی «ادیسون» باشد و برق را اختراع کرده و با این خدمت بزرگ به بشریت، جاودانه گردیده باشد؛ حتی اگر «ادیسون»باشد و ایمان به خداوند نداشته باشد و به اسلام رو نیاورده باشد هم مقبول خدا نیست.

        بالاتر از این اما باید پذیرفت هرچند که نتوانیم خوب عمل کنیم، اما مهم است تصمیم گرفته باشیم که سر به چه راهی بگذاریم؛ ما اگر به هدف فرمودۀ حق تعالی مبنی بر محبت به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم‌السلام)[2] انتخاب کنیم که مداح اهل‌البیت(علیهم‌السلام) باشیم و حتی اگر نتوانیم مداح خوب و مورد تأییدی نیز باشیم، اما چون به آن سمت در حرکتیم، ارجمند و ‌قیمتی است و چه بد، اگر بدون هدف حتی ندانیم چگونه و به کجا داریم می‌رویم و خوشدل به آن زندگی باشیم که مردم دنیانگر می‌پسندند؛ آیا اگر یک ماشین کهنه و قدیمی داشته باشیم، اما با قصد سفر به سوی مشهد مقدس حرکت کنیم بهتر است، یا اینکه با یک ماشین شیک و جدید، سرگردان و در غفلت از خوبی‌ها و مقاصد عالی باشیم؟

      بعضی از راهها مثل مداحی اهل‌البیت(علیهم السلام) بخاطر اینکه نوعی انتساب به اهل‌البیت(علیهم‌السلام) است نباید به هر دلیل ترک شود؛ بعضی می‌گویند ما صدای خوبی نداریم، بعضی می‌گویند حافظۀ خوبی نداریم، بعضی می‌گویند وقت نداریم که چیزی برای خواندن آماده کنیم؛ هر طوری هست باید درِ این خانه ماند، اگرچه حتی شعری برداریم و بدون آواز دکلمه کنیم؛ دراینصورت نیز ما مداحیم و بهتر از این است که بدون تعلق خاطر نسبت به آنها که خداوند فرمود با آن وسیله‌ها به سمت ما بیائید[3]، زندگی را به پیش بریم.

                  راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست

                                                  آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

                   هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود

                                                    در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

                    فرصت شمر طریقۀ رندی که این نشان

                                                  چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیست

                                                         (حافظ)

مجیدطاهری

1398/12/15

[1] وَمَنْ يَكْفُرْ بِالْإِيمَانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ، و هر کس به ایمان (دین اسلام) کافر شود عمل او تباه شده و در آخرت از زیانکاران خواهد بود(مائده، 5)

[2] ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ  قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا  إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ، این (بهشت ابد) همان است که خدا به بندگانی که ایمان آورده و نیکوکار شدند بشارت آن را داده است. بگو: من از شما اجر رسالت جز این نخواهم که مودّت و محبّت مرا در حقّ خویشاوندان منظور دارید (و دوستدار آل محمّد باشید، که این اجر هم به نفع امت و برای هدایت یافتن آنهاست)، و هر که کاری نیکو انجام دهد ما نیز در آن مورد بر نیکوییش بیفزاییم که خدا بسیار آمرزنده گناهان و پذیرنده شکر بندگان است.(شوری،23)

[3] يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ، ای اهل ایمان! از خدا پروا کنید و دست آویز و وسیله ای [از ایمان، عمل صالح و آبروی مقرّبان درگاهش] برای تقرّب به سوی او بجویید؛ و در راه او جهاد کنید تا رستگار شوید.(مائده،35)