شعر «رفتن»

رفتیم و هر چه بود به عالم گذاشتیم
دنیا و ماتمش همه با هم گذاشتیم
قطع نظر ز حاصل ده روزۀ جهان
این منزل خراب مسلّم گذاشتیم
چرخ زمانه چون نکند هفته‌ای وفا
دست از شمار این درم کم گذاشتیم
گل رنگ ما نداشت گذشتیم از سرش
می بی‌تو خوش نبود هماندم گذاشتیم
در غم سفید کرده کشیدیم زیر خاک
موی سیاه را که به ماتم گذاشتیم
رفتیم چون «فغانی» ازین انجمن برون
عیش جهان به مردم بی‌غم گذاشتیم
(بابافغانی شیرازی)